Geen Salverda Omloop van de IJsseldelta dit jaar als gevolg van het coronavirus. De wedstrijd stond gepland voor 6 juni. In de aanloop naar deze Zwolse internationale eendagskoers halen we een vijftal herinneringen op aan de ronde. Te beginnen bij de eerste winnares Noortje Tabak en eindigend bij de Italiaanse Marta Tagliaferro, die nog een jaar langer titelverdedigster blijft van de wedstrijd uit de Nederlandse Loterij Topcompetitie.  

Noortje Tabak is de eerste renster op de erelijst van de elite-vrouwen. Deze renster speelde het in 2009 klaar om een sterke kopgroep haar wil op te leggen, dit tot frustratie van het Flexpoint-duo Mirjam Melchers en Loes Gunnewijk. De laatste (nu bondscoach bij de KNWU) woonde op dat moment in Zwolle en was er zeer op gebrand deze wedstrijd te winnen. In de sprint moest ze echter de meerdere erkennen in Tabak, die in haar vijfjarige internationale loopbaan toch nooit een veelwinnares bleek. Dat jaar reed de Brabantse aan de zijde van Marianne Vos, Adrie Visser en de huidige wereldkampioene Annemiek van Vleuten. De Omloop van de IJsseldelta heette toen nog de Omloop van Stadshagen. De vrouweneditie was weliswaar de eerste, maar als wedstrijd voor nieuweling-meisjes, junior-vrouwen en amateurs bestond de wedstrijd in de nieuwste Zwolse stadswijk al langer. Dat jaar won Kelly Markus bij de nieuwelingen-meisjes en was de latere olympisch kampioene Laura (Kenny) Trott tweede in de wedstrijd voor junior-vrouwen achter Eline de Rover.

In 2012 leek Marijn de Vries wel op weg naar een thuiszege. Nadat Kirsten Wild uit Zwolle (2010) en Laura van der Kamp (2011) succesvol waren, leek er opnieuw een regionale zege te komen. Er was dat jaar echter voor een nieuwe aankomst gekozen en dat brak De Vries op. Ze was op twaalf kilometer weg gereden uit een kopgroep die werd gedicteerd door haar formatie AA Drink. Op vijf kilometer van het einde nam het huidige KNWU-hoofdbestuurslid de verkeerde afslag bij een viaduct. Voordat ze dit in de gaten had, waren haar voormalige ploeggenotes haar al ver vooruit en bleek ze niet meer te kunnen zegevieren. Dat haar ploeggenote Carla Ryan de wedstrijd in de sprint won, was een schrale troost voor de laatbloeier op de fiets. Ontroostbaar was ze na afloop en zij en de toenmalige organisator Harry Kanis verschillen nog altijd van mening wat er daar fout ging bij die fatale misrekening. De Vries reed waarschijnlijk achter een motorrijder aan die af ging steken naar een volgend punt. De jury kwam met de mededeling dat een renner geacht wordt het parcours te kennen. En dat ging nu meer op dan ooit, werd er nog aan toegevoegd.

In 2013 begon de zegereeks van Anna van der Breggen in deze ronde. De in Hasselt opgegroeide latere wereldkampioene en olympisch kampioene reed bij het bescheiden Belgische Sengers Team. De ploeg had haar in 2012 de kans geboden in een internationaal team te komen koersen en uit dank besloot Van der Breggen – die al gewild was op de renstersmarkt, zeker na haar knechtenwerk op het WK in Valkenburg– in 2013 bij de ploeg te blijven. Deze eerste van drie zeges in de IJsseldelta (ze is daarmee recordhoudster) kwam tot stand met steun van ploeggenote Vera Koedooder. Samen namen zij Roxane Knetemann van Rabo-Liv in de tang in de finale. Koedooder werd later tweede. Van der Breggen reed op tien kilometer weg van haar medeploeggenotes en boekt zo haar eerste zege van het seizoen. “Winnen in je eigen regio is mooi, de manier waarop is nog mooier. Een solo succesvol afronden na sterk ploegenspel geeft veel voldoening” liet ze optekenen.  

Jan van Ommen nam de organisatie van de wedstrijd op zich en zorgde voor een verhuizing van Stadshagen, waar het ooit begon voor deze wedstrijd, naar de Ceintuurbaan. De wedstrijd kreeg een zelfde finale als die van de Ster van Zwolle. In 2015 doorbrak Kirsten Wild daar de zegereeks van Anna van der Breggen die na haar zege in 2013 ook in 2014 zegevierde. In 2015 was het voor de tweede keer raak voor Wild, die dat jaar haar eerste wereldtitel op de piste veroverde in Parijs. De jaren daarna zouden er nog veel volgen. De editie van dit jaar verliep zoals Wild het gedroomd had, al kan de Zwolse ook een harde koers aan. Bij gebrek aan wind hadden de aanvalspogingen op de dijken in de finale geen zin en won ze afgetekend voor Monique van de Ree en Kelly Markus. In 2010 won ze al in haar eigen wijk, nu op de nieuwe aankomst. “Mooi om zo de stad binnen te komen over de Oude IJsselbrug en over de rondweg naar de finish te rijden. Door de tegenwind was het lastig timen, maar gelukkig kon ik voor eigen publiek opnieuw winnen.”

In 2019 kreeg de internationale Salverda Omloop van de IJsseldelta de tweede buitenlandse winnares op het palmares. De Italiaanse Marta Tagliaferro (Hitec) vloerde Pernille Mathiesen (Sunweb) in de sprint. Gedenkwaardig waren ook de weersomstandigheden in deze ronde. De felle wind zorgde er voor dat de rensters met zeventig kilometer per uur uit Zwolle vertrokken met de wind in de rug.  Uiteindelijk zouden slechts 28 rensters de wedstrijd uit rijden. De wedstrijd werd gedicteerd door een kopgroep van vijftien die zich al ter hoogte van Hasselt los wist te maken van de rest van het veld. In de finale reed de slimme Tagliaferro samen met Mathiesen weg uit de groep waarin iedereen keek naar de snelle Lorena Wiebes, die een paar weken later haar eerste Nederlandse titel bij de elite zou winnen in Ede. Maar in Zwolle – waar Wiebes in 2018 wel won – was die zege haar niet gegund. Hoewel Mathiesen niet meer om kop verscheen in de slotkilometers, was Tagliaferro de sterkste op de Ceintuurbaan.

Delen